Over mij
10 jaar HRM-directeur van een modeconcern.
20 jaar Coaching directeuren MKB in resultaatgericht leidinggeven en omzetcoaching
20 jaar Therapeut cognitieve gedragstherapie in de GGZ
Na deze periode [met tegelijkertijd verschillende petten op] heb ik mijn werkterrein en mijn werk omgedoopt naar wat ik ''Wandelogie'' noem [wandelcoaching met directeuren in het bos of spelend coachen van golfende ondernemers op golfbaan] ook wel ''happy coaching'' als het gaat om het doel van mijn coaching namelijk dat mensen weer ''happy'' zijn met zichzelf en wat ze doen.
Mensen zijn soms mentaal geblokkeerd of kunnen even geen richting geven aan hun leven, relatie of werk. Dan gaan we op zoek naar die blokkades en belemmeringen om ze vervolgens op te lossen en in een ander perspectief te plaatsen. Uitgangspunt van mijn benadering is na te gaan hoe jij denkt over jouw situatie en hoe je daarmee omgaat. Hiermee gaan we aan de slag in de natuur op weg naar een passende oplossing voor jou om weer happy te kunnen zijn.
Aantal voordelen bij consulten in de natuur:
- eerder herstel van stress en verder kunnen met je persoonlijke ontwikkeling
- hoe kwetsbaarder men is hoe meer effect van het groen
- consulten die prettiger word ervaren wordt langer volgehouden
- alle zintuigen worden positief geprikkeld van ruiken,zien,voelen tot horen
- de natuur leidt je af en brengt je gedachten even weg van je beslommeringen
Kortom, natuur zorgt voor gezonde mensen, op alle vlakken. De arbeidsproductiviteit, de concentratie en de creativiteit van mensen nemen toe, het ziekteverzuim daalt. Zo bespaart de natuur onze samenleving jaarlijks miljoenen euro's aan ziektekosten.
Het is ook mogelijk om de consulten in mijn boshuis te hebben.
Waarom begon ik met Wandelogie?
Ik was het binnenskamers werken beu en wilde naar buiten de natuur in. Ik bouwde een boshuis midden in de bosrijke omgeving van Dorst en ging er wonen, midden in het groen. Van hier uit ben ik klanten gaan uitnodigen om naar het bos te komen voor een wandelgesprek. Dat ''wandelend werken'' in het bos blijkt heel prettig voor zowel de klant als voor mezelf.
Het bewegen, praten en werken in de natuur werkt perfekt. De wandelgesprekken werken heel resultaatgericht, ook door de invloed van de natuur. Door in het groen te zijn wordt het creatief brein extra gestimuleerd en daarmee het happygevoel, onderzoek resultaten bewijzen dat ook.
'Stap voor stap liet Thomas me inzien dat ik me overál verantwoordelijk voor voelde. Ook als ik het niet was'
'Als manager in de zorg maakte ik structureel overuren. Vanwege de enorme werkdruk en de vele innovaties waren de spanningen binnen het team hoog opgelopen. Thuis kon ik niet terecht met mijn problemen. Mijn man is veel rationeler dan ik. Hij begreep niets van mijn verhalen en vond dat ik me wat harder moest opstellen. Aan alle kanten liep ik tegen een muur aan. Toch ging ik maar door. Net als zovelen in de zorg heb ik een enorme passie voor mijn werk. Daardoor heb ik lang gedacht: het komt wel goed. Maar het kwam niet goed. '
'Ik kreeg last van pijn op de borst en brandend maagzuur. Doodeng, zeker omdat mijn vader op jonge leeftijd aan een hartstilstand is overleden. Behalve een hoge bloeddruk kon de cardioloog geen afwijkingen vinden. De huisarts stond erop dat ik meer rust nam. En vooral: afstand van mijn werk.
Noodgedwongen heb ik me ziek gemeld. Ach, wat vond ik dát vreselijk. Ik ben grootgebracht met uitspraken als Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen en Na gedane arbeid is het goed rusten. En nu moest ik mijn patiënten én mijn collega's in de steek laten. Ik had gefaald! Maar ik had geen keuze. Ik sliep nauwelijks meer. In die nachtelijke uren heb ik wel duizend sudoku's gemaakt.'
Loslaten
'Thuis kwam ik tot niets. Alles en iedereen was me te veel. Toch praatte ik in die tijd nog wél veel met mijn collega's over de situatie op het werk. Mijn huisarts was daar niet zo blij mee. Op een dag zei hij: "Marlous, je mag kiezen. Je gaat je vader achterna óf je laat je werk nu écht los." Ik besefte dat hij gelijk had, maar ik wist dat ik dit niet alleen zou kunnen.
Ruim 25 jaar had ik keihard gewerkt. Goed voor anderen zorgen, dát had ik wel geleerd. Maar ik had geen idee hoe je dan onderweg ook voor jezelf moet zorgen. Mijn huisarts vond dat ik in therapie moest. Dat kwam heel hard binnen. Was ik zo diep gezonken? Ik had - alweer - het gevoel dat ik gefaald had. Alles wat ik opgebouwd had, moest ik loslaten.'
Slapen
'De eerste gesprekken met mijn therapeut Thomas heb ik alleen maar zitten huilen. Ik kon maar niet geloven dat iemand als ik - zó gedreven en met zo'n groot verantwoordelijkheidsgevoel - uiteindelijk moest erkennen dat het niet meer ging. Ik was op. Leeg. Ik kon niet meer.
In eerste instantie verergerden mijn klachten. Ik wilde alleen nog maar slapen. Niets meer hoeven. Thomas wilde weten wat mij nu het meeste verdriet deed. Ik realiseerde me dat ik me vooral schuldig voelde.'
De lat
'Stapje voor stapje liet Thomas me inzien dat ik me altijd overál verantwoordelijk voor voelde. Ook als ik het niet was. Was het mijn schuld dat ik ziek was geworden? Nee. Was het mijn verantwoordelijkheid hoe ze dat op de werkvloer zouden oplossen? Nee. Ik had de lat voor mezelf altijd veel te hoog gelegd.
Mijn leven had altijd in het teken gestaan van moeten, moeten, moeten. Waar ik zélf behoefte aan had, voelde ik niet eens meer.'
Spiegel
'In totaal ben ik een jaar in therapie geweest. Langzamerhand leerde ik te luisteren naar signalen van mijn lichaam en mijn grenzen te herkennen. Ik ontdekte ook dat het aangeven van die grenzen geen teken van zwakte is. Het getuigt juist van kracht als je durft toe te geven dat je iets niet aankunt. Of dat het niet jouw verantwoordelijkheid is.
Achteraf heb ik me weleens afgevraagd: hoe kreeg mijn therapeut het voor elkaar om mij op een nieuwe manier naar mezelf te leren kijken? Ik was mezelf zó lang voorbijgelopen, de patronen waren zó diep ingesleten... Ik denk dat het zijn gesprekstechnieken waren. Als ik om de hete brij heen draaide, had hij dat onmiddellijk in de smiezen. Doordat hij me voortdurend een spiegel voorhield, zag ik steeds duidelijker wat ik nodig had om in balans te komen.'
Valkuilen
'Vervolgens was de vraag: hoe pas ik deze inzichten toe in de praktijk? We gingen niet, zoals ik verwacht had, op z'n freudiaans helemaal terug naar mijn verleden. In het hier en nu leerde ik de nieuwe technieken toepassen. Ik leerde voelen wanneer mijn hart te snel ging, wanneer ik honger had, wanneer ik toe was aan een momentje rust - en ook wat ik dan moest doen. Concentreren op mijn buikademhaling, afsluiten voor prikkels, mezelf afvragen: wat moet er nu eigenlijk écht? Ik leerde ook om nee te zeggen en te ervaren dat dit geen rampen veroorzaakt. Eigenlijk was dat vooral een kwestie van oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Iedere week hield ik samen met Thomas situaties uit mijn dagelijks leven tegen het licht. Wat waren de valkuilen geweest? Wat voelde ik? En wat betékende dat gevoel? En wat wilde ik nu eigenlijk echt?'
Butler
'Ik kreeg ook huiswerk mee: een film over een butler die in dienst van anderen leefde. Inspirerende uitspraken van filosofen. Een filmpje over een fiets die andersom werkt. Als je naar links stuurde, ging je naar rechts. Als je naar rechts stuurde, ging je naar links. De boodschap was: als je maar lang genoeg oefent, kun je alles leren - en wordt het op een dag gewoon.'
Vertrouwen
'Ik ben ruim een jaar ziek geweest. Daarna heb ik - jawel - mijn ontslag genomen. Heel stoer, vind ik, en een verstandige keuze. Ik ben ervan overtuigd dat de werkcultuur mij opnieuw ziek zou maken.
Binnenkort begin ik met een andere baan. Daar staan mij opnieuw uitdagingen te wachten. Nog voordat ik goed en wel ben begonnen, hebben ze mijn takenpakket al uitgebreid. Toch durf ik het aan. Ik heb er vertrouwen in dat ik mijn grenzen zal aangeven. Ik heb eindeloos geoefend en gezien dat zo'n houding resultaat heeft.'
Plan B
'Kijk, je hebt vlijtige bijen. Niemand ziet ze, niemand heeft last van ze - totdat ze er op een dag bij neervallen. Je hebt ook werknemers die voor zichzelf opkomen. Die leveren vaak even goed werk af en ze houden het langer vol. Mocht het met deze baan niks worden, dan is het geen ramp en dan heb ik niet gefaald. Ik heb besloten dat ik me dan ga laten omscholen. De papieren liggen al klaar. Goed voor mijzelf zorgen betekent in dit geval ook dat ik een plan B heb.'